Alle Afrikaanse stadjes lijken op elkaar. Kabwohe ligt aan de doorgaande weg naar het zuiden. Ter weerszijden liggen de betonnen huisjes annex winkeltjes met hun golfplaten dak, de gevels beschilderd in felle tinten: baby-blue, gifgroen en zuurstok roze.
Ze zijn vooral sterk in beltegoed.
Links voorop de auto van minister Elioda wappert een Oegandees vlaggetje aan een zilverkleurige standaard. Als de minister maar even de auto verlaat – en dat doet hij die middag een keer of zes – plaatst de politieman die voorin waakt over de veiligheid van de bewindsman, een zwart hoesje over het vlaggetje ten teken dat de minister niet in de auto zit.
Bij de vijfde stop mag ik mee naar binnen. In het kantoor hangt een foto van – toen nog parlementslid Elioda- met president G.W. Bush, genomen in november 2008. Volgens de minister was Bush genereuzer voor Afrika dan Obama.
Ik ben in Oeganda voor een advies opdracht in een ziekenhuis in het zuidelijk gelegen Kabwohe. Zij hebben alles voor me geregeld.
Daar sta ik op het vliegveld van Entebbe. Niemand om me op te halen. En natuurlijk weet ik niet meer, waar ik het papiertje met het telefoonnummer van het hotel heb opgeborgen. Ik weet alleen dat het een ontzettend handige plek was.
Het is heet in de aankomsthal. Als ik met een bezweet hoofd midden in de hal op mijn knieën zit te wroeten in mijn opengeslagen koffer, tikt er een Oegandees op mijn rug. ´Can I help you?’
Op Schiphol doen ze op dinsdagochtend voor tienen kennelijk niet aan kort parkeren: P1 en P2 zijn dicht en de gluiperige aanwijzing ‘P WTC’ negeren we, we weten wel beter. Dan liever kiss and ride vlak voor de entree van vertrekhal 1 in een mierenhoop van stilstaande auto’s, rood aangelopen koppen, vlietende koffers en afgeraffelde zoenen.
Ik heb stoel 11B en naast mij zit een Oegandees, die naar huis gaat. Ik vraag aan de rijzige Brit in het gangpad of hij een foto van me wil maken. Lijkt me leuk, een uitzwaai foto voor de ‘familie Whatsapp’.