Ik zie me nog staan met echtgenoot T. Hij aan de ene kant van de kamer en ik aan de andere kant met een koord van driehonderd onwillige in elkaar verknoopte kerstlampjes die we het jaar daarvoor nog met het nodige vernuft keurig opgeborgen hadden. ‘We beginnen in het midden,’ riep T. die in dit[…]
Het moest van de cardioloog: een hartfilmpje maken als het hart ondanks de medicatie weer eens op ‘hol’ sloeg. De cardioloog wist natuurlijk ook wel dat het dan om boezemfibrilleren ging, maar wie weet was er nog iets anders te zien. Dus toog echtgenoot T. op die maandagmorgen naar het Antonius ziekenhuis. Voor een filmpje. Kon[…]
Het was even over tienen toen ik in de Media Markt een jeugdige verkoper aanschoot op de afdeling huistelefoons. Dat zijn van die toestellen die gewoon binnen blijven als jij naar buiten gaat. ‘Als ik u zo hoor,’ zei de verkoper, ‘kunt u het beste uit de voeten met de Panasonic. Twee toestellen, elk in[…]
In ons vorige huis zijn we ooit eens voor een klus in zee gegaan met B. de Haas (roepnaam Beun). We hadden een verantwoord eigentijds behangetje uitgezocht bij interieurwinkel Dongelmans, en Beun en zijn maat zouden in één beweging ook het plafond sausen. Wij boekten een korte – zitten-we-niet-in-de-rommel – trip van twee dagen naar[…]
In de kaaswinkel op City Plaza stond een jongen achter de toonbank heel erg onzeker te zijn. Hij had een iets te royale witte jas om de nog jonge schouders, en aan de putjes in zijn gezicht te zien had de acné hem niet bepaald overgeslagen. Ik was niet de enige klant. De verkoopster was[…]
Naast mij in de lift van Albert Heijn naar de parkeergarage stond een goed geklede vijftiger met een grijze winterjas, een zwarte broek en indrukwekkende puntschoenen met borduursels. Net toen de deuren zich ijzig langzaam sloten, probeerde een oude man met een kar vol boodschappen de lift in te rijden. Ik drukte nog verwoed op[…]
Aanstaande zondag is het weer zover. Valentijnsdag.
Het is net als met de Postcodeloterij. Eigenlijk wil je er niet aan meedoen, maar je moet er niet aan denken dat die protserige circuswagen met Gaston Starreveld op de bok je straat in komt rijden en dat je geen lot hebt. Of dat je wel een lot hebt, maar geen straatverdubbelaar. Of dat je nog maar net mee doet en dus bijna geen kanjerpunten hebt. Of dat je bij de automatische incasso net een te laag saldo op je bankrekening had staan.
Maar goed. Dan gaat het nog om materiële schade.
Erger is als je Valentijnsdag vergeet en je lief denkt er wel aan.
Gekker wordt het dit jaar niet meer: cassières van Albert Heijn gaan ouderen in de gaten houden. Om te beginnen in twee filialen in Den Haag. Als ze zien dat een oudere vergeetachtig is of eenzaam – of mogelijk allebei – grijpen ze in. Dan wordt de oudere met zachte hand naar een speciaal koffiehoekje geleid waar vrijwilligers van zorgorganisatie Royaal Zorg klaar zitten om een gezellig gesprekje aan te knopen.
Supermarktmanager Linda Noteboom is wild enthousiast “eerst dacht ik nog – gaat dat wel samen, ouderenzorg en een supermarkt”, maar nu is ze helemaal om. “Het is een prachtig voorbeeld van maatschappelijke betrokkenheid van ondernemers in de participatiesamenleving.”
In de hoek van de KPN winkel op City Plaza zat een oudere vrouw met een vaalgrijs permanentje op een groen plastic bankje – met zo’n ‘let maar niet op mij’ gezicht. Ze haalde haar schouders op en wees vermoeid naar haar echtgenoot die zich in het gezelschap van een zoon ‘die er wél verstand van had’ een smartphone liet aansmeren door een wizzkid met een buitengewoon scherp Ronaldo-kapsel en een net-niet baard.
Ik ging naast haar zitten, de uitrusting van de winkel voorzag verder uitsluitend in volgestouwde statafels, waar je – al dan niet achteloos – met een arm op kunt leunen.
Geheel tegen onze gewoonte in hadden we onze vakantie dit keer tot in de puntjes voorbereid. We vergaapten ons aan de afbeeldingen van de prachtige wandelroutes en de pittoreske Italiaanse stadjes die we op onze tochten zouden aandoen.In een comfortabele stoel en met een glaasje wijn onder handbereik draai je je hand niet om voor een pittige wandeling: 500 meter stijgen en 500 meter dalen over een lengte van 22,5 kilometer bij een temperatuurtje van zo’n 30 graden.
‘s Avonds zouden wij in de zwoele ondergaande zon genieten van onvervalste regionale specialiteiten. Voor de lunch midden in de natuur mikten we op Italiaanse kaasjes en van dat verrukkelijke Ciabatta brood.
Het meest verheugden wij ons nog op onze pelgrim-achtige intocht in het Assisi van Franciscus op onze laatste wandeldag.
In verband met de te verwachten hitte hadden we zelfs onze drinkwaterzakken voor in de rugzak (met zo’n slangetje eraan) in stelling gebracht.
En toen gingen we niet.