PUBLICATIES
Slotakkoord (verschenen 26 oktober 2016)
Slotakkoord geeft een bijzondere en verrassende inkijk in de huidige euthanasiepraktijk. Euthanasie en hulp bij zelfdoding blijft een uiterst actueel, spraakmakend en controversieel onderwerp. Echter, het debat erover wordt mede gekleurd door misverstanden. In dit zeer toegankelijk geschreven boek bespreekt Willeke Stadtman vijftien misverstanden.
Op voet van oorlog (verschenen 30 maart 2016)
Op voet van oorlog gaat over een vader, die getekend door een ongelukkige jeugd in de oorlog een verkeerde keuze maakt, en een moeder, die zich nestelt in de slachtofferrol. Over goed en fout, over schuld en verantwoordelijkheid, over daders en slachtoffers, en over kinderen die een schakel zijn in een tragedie die zich voortsleept over generaties heen, en niet kunnen worden wie ze werkelijk zijn.
Hopeloos maar niet ernstig
Er is veel hopeloosheid in het leven van alledag. Neem Jonneke die in het kader van haar hulpvraag languit ligt te ontspannen op de rug van ezel Lisa in ezelstal ‘Hans en Grietje’. Of het desperate meisje van dertien in de hal van het Stadshuis in Nieuwegein, dat niet begrijpt waarom Fabian geen verkering wil, maar wel mee wil naar de WC.
PUBLICATIES IN VERHALENBUNDELS
De korte verhalen van Willeke Stadtman zijn in verschillende verhalenbundels van uitgeverij PAMAC gepubliceerd. Elk van de bundels draait om een thema, die door elk van de schrijvers op eigen wijze wordt uitgewerkt. Willeke’s verhalen zijn opgenomen in de bundels Bovenlicht; Oude Vrouwen en de Geur van Chrysanten; en Limonadeliefde.
Recensies
Nieuws & Columns
Reclame
Wist u het?
Ik niet.
Op 2 januari 1967 was er voor het eerst reclame te zien op de Nederlandse televisie. In zwart-wit.
Vijftig jaar geleden.
Eerst komen de letters STER in beeld, in ‘tempo 1967’.
Dan verschijnen er inktzwarte letters met vage contouren op het scherm. Bij nader inzien gaat het om een krant. Daar had het al ingestaan, van die eerste reclame.
Vervolgens schuift het beeld naar een bebrilde man met reflecterende jampotglazen, die zijn krant laat zakken. “Reclame kijken mag, de krant kunt u niet missen, geen dag.”
Van Harte(velt)
Vraag me niet hoe ze erin gekomen zijn, die vochtplekken in de zoom van een van de overgordijnen.
Drie stomerijen hadden er een hard hoofd in. Garanties gaven ze niet.
Ik ging voor de stomerij die ‘bewust heeft gekozen voor het ontzorgen van de klant.’
Ik haalde ze op en ging de Roemeense kliko uitlaten.
‘Verrassing,’ riep echtgenoot T. toen ik terug was, ‘ze hangen.’
Dat was te zien.
Om het samen te vatten: de zoom aan de zijkant lag los, de molton voering hing onder de zoom uit, de zoom zelf liep in golven met een verloop van minstens vijf centimeter en de laatste baan was geheel verrimpeld.
Ballorig
Kleinzoon van ruim 4,5 kwam logeren. U zult mij wel weinig creatief vinden – en hem ook – want hij wilde weer naar Kids in Houten. Dat binnenspeelparadijs heet helemaal geen Kids, maar zo noemt hij het omdat het op de gevel staat.
Het liep gesmeerd. Kleinzoon vermaakte zich in de luchtkussen zone en ik zat met een heerlijk kopje cappuccino te bedenken dat zo’n speelparadijs toch een voortreffelijke voorziening is.
Ineens meende ik, dwars door het oorverdovende lawaai van joelende kinderen, een bekend stemmetje heel hard ‘oma’ te horen roepen.
Dat was kleinzoon. Zo’n stem herkent een oma uit duizenden.
Prins
Kleinzoon van 4,5 kwam een dagje logeren en riep meteen bij aankomst dat hij heel graag naar Kids wilde in Houten. Hij bedoelde Ballorig in Houten, zoiets wéét een rechtgeaarde oma.
Hij wist mij ook onmiddellijk te vertellen dat hij een prins was. Hij ging namelijk met een prinses trouwen, en hij wilde ook een prinsenpak. Waarna een uitvoerige en tamelijk gedetailleerde beschrijving van een programma van eisen voor een prinsenpak volgde. Zoveel was duidelijk: het was van grijs glanzend materiaal, er moest een losse cape bij en midden op de borst hoorde een rode driehoek in een gele cirkel.
Hij had alleen nog geen prinses.
Markt
Achteraf ben ik blij dat ik niet na mijn allereerste bezoek aan de markt op de nieuwe plek mijn pen in de azijn heb gedoopt.
Ik had er natuurlijk naar uitgekeken. Vooral nadat wethouder Johan Gadella er enorm over had opgegeven: eindelijk konden wij als Nieuwegeiners een rondje markt weer eens koppelen aan een rondje winkelen op City.
Alsof dat niet kon met de markt op P-west.
De marktkooplui waren ook ontzettend enthousiast, overigens om dezelfde reden. Verder zagen ondernemers volop kansen in de verplaatsing naar het Stadsplein voor het optimaal functioneren van de markt, ook in de toekomst.
Concreter werd het niet.
Bukken
In het parkje waar ik elke ochtend mijn Roemeense kliko uitlaat, wordt de laatste tijd veel gebukt.
Vanwege de walnotenbomen.
Het bukken wordt volgens een standaard patroon afgewerkt door vrouwen met veelal een migratieachtergrond. Eerst worden de benen licht gespreid, dan gaat de romp in een min of meer vlotte beweging horizontaal, terwijl de handen zoekend over de grond tasten. Waarna een of twee noten terechtkomen in plastic tassen met opschriften als Lidl, Dirk of Jumbo.
City
U kent het vast wel. Zo’n meewarige blik. Het kan je echt overal treffen. Ik heb het een keer gehad in de sauna. Dat je daar zo onopvallend mogelijk bloot zit te zijn en dat een volslagen onbekende, waarschijnlijk bij gebrek aan fantasie, aan je vraagt ‘zeg en waar woon jíj?’
En dat je dan moet zeggen dat je in Nieuwegein woont. En dat je dan in een dubbel gênante situatie verzeild bent geraakt: je bent bloot, je woont in Nieuwegein en de ander is ook bloot en die vindt het heel sneu dat jij in Nieuwegein woont en dat ongemak ga je dan samen op een heel ingewikkelde manier proberen te ontkennen door gebroederlijk nog wat water op de hete kolen te gieten omdat die droge lucht toch wel behoorlijk in de neus prikt.
Maar dat is nu allemaal verleden tijd.
Contact
Omdat we in een week tijd én een probleem met het internet hadden én een lekkage nam ik contact op met KPN en FBTO verzekeringen.
Heel fijn.
Bedrijven hebben er tegenwoordig een handje van om hun telefoonnummer op de site behendig aan het zicht te onttrekken. Wel maakt men het buitengewoon aantrekkelijk om een mailformulier in te vullen. Of er volgt een enthousiaste verwijzing naar de rubriek Veel gestelde vragen en antwoorden.
Zeg maar klantvriendelijkheid 3.0.
Weer
Het is fijn dat het er is: het weer.
Het weer is een uiting van ons klimaat en als we Trump mogen geloven hebben de Chinezen bedacht dat we een klimaatprobleem hebben. Dat vonden ze in China wel een leuk speeltje, een klimaatprobleem.
Het is eigenlijk een raar woord ‘weer’. Vroeger had men het over ‘weder’. Dat woord vind ik chiquer, het heeft meer cachet, maar het is volledig achterhaald.
Maar goed. Het weer.
Daar is altijd wat mee.
Vooral in Nederland.
Mug
Vroeger als kind werd ik ook altijd al gebeten. Ik heb er foto’s van. Zit ik met zo’n dik oog op het strand.
Om met de deur in huis te vallen: ze hebben dit jaar Nieuwegein ook weer weten te vinden, de steekmuggen, en mij ook.
U kent dat wel. Je ligt lekker te slapen en ineens verbeeld je je dat je gezoem hoort.
Dan volgt de ontkenningsfase. Je wilt het niet weten. Het kan niet waar zijn. Je trekt het dekbed wat verder over je hoofd, maar dat is dan weer veel te warm, dekbed weer weg, omdraaien, en rustig gaan slapen, er zit geen mug.
Even later zit ik rechtop in bed. Een mug, ik weet het zeker.